2.

  Po paru godzinach ślęczenia przed telewizją zdecydowałyśmy, że pójdziemy na spacer się trochę odświeżyć. Uwielbiałyśmy chodzić wieczorami na spacery, wtedy zawsze do głowy uderzało nam 'inne powietrze', orzeźwiające. Gdy ubrałam się w cienki, zwiewny i lekki, biały płaszczyk wzięłam się za ubieranie butów na koturnie. To samo zaczęła robić moja przyjaciółka. Przed wyjściem krzyknęłam jeszcze do mamy :

-Mamo! Ja wychodzę! Nie wiem kiedy będę! - Obie ruszyłyśmy w stronę placu zabaw. Mieszkałyśmy na małej wsi, zapewne nikomu nieznanej. Od Krakowa dzieliły nas 180 kilometrów, dość daleko, ale zbytnio się tym nie przejmowałyśmy. Miałyśmy już po 17 lat, a moja 18-tka zbliżała się tuż tuż. Nic nie zaplanowałam, jak na razie. Z zamyślenia wyrwała mnie Weronika :

-To co, idziemy na huśtawki? - Powiedziała i poruszyła znacząco brwią. Roześmiałam się strasznie, zawsze umiała poprawić mi humor.

-Jasne, czemu nie, ale uważaj, ja biorę tą zieloną! - Śmiałyśmy się i przewracałyśmy. Każda z nas chciała huśtać się na zielonej, jedyna była w pełni 'kompletna'. Nagle odezwała się:

-Czemu nie zgłosisz się jakiegoś Castingu, czy coś? - Zapytała, a ja, jakby piorun strzelił z jasnego nieba, spojrzałam się na nią. - Nie patrz tak na mnie - Cicho westchnęłam. - Śpiewasz wspaniale! Boże, dziewczyno, naprawdę tego nie widzisz? Wszyscy Ci to mówią....

-Ale ja nie chce o tym słuchać. - Odburknęłam i odwróciłam w drugą stronę głowę. Coś nagle przykuło moją uwagę. Czarne, podłużne i zapewne bardzo drogie BMW. Wyglądało jakby z jakiegoś filmu, a na przodzie widniała amerykańska rejestracja. Czyżby? Nie! Niemożliwe! - Wera.... - spojrzałam na nią przerażona.

-Hmm? - spojrzała pytająco.

-Czy Justin Bieber jest już w Polsce? - Była mistrzynią, jeśli chodzi o wiedzę o tej gwieździe.

-Tak, przyjechał wczoraj. Ponoć miał jechać do Rzeszowa do hotelu. To niedaleko nas! - Uśmiechnęła się. A ja z przerażenia zaczęłam kojarzyć fakty. Jakiś chłopak, widać było po posturze, wyszedł z auta. strasznie się wkurzał, aż w końcu rozbił telefon o drogę. Ja z przerażeniem przełknęłam ślinę. Niemożliwe! Stał teraz oparty o drzwi samochodu. Głowę miał spuszczoną. Chciałam jak najszybciej wrócić do domu.

-Ej, a najbliższa droga do Rzeszowa biegnie przez naszą wieś? - Spytałam przerażona, chociaż znałam odpowiedź. Ona lekko przytaknęła i zaproponowała, abyśmy wróciły już do domu. Ja się z nią zgodziłam.- Dobra idź, ja jeszcze muszę zawiązać buta. - Byłam zła na moje buty! Potrafią mieć 'humory', w dodatku buty na koturnie. No, ale nic. Musiałam przetrwać. Weronika nie zauważyła żadnego auta, z czego bardzo się ucieszyłam. Nienawidzę takich sytuacji, nienawidzę siebie, nienawidzę jego! Ugh, zawsze mi się to przydarza!

Wiedziałam, że i tak mnie zauważy. Szłam normalnie, jakby nikogo, oprócz mnie, nie było. Znałam bardzo dobrze angielski, owszem, ale mimo to wolałam nie ryzykować. Już przechodziłam obok jego samochodu, gdy usłyszałam :

-Hej! Zaczekaj! - Oczywiście wymówione słowa były po angielsku. Kurde, dlaczego ja?!

-Kim jesteś? I czego chcesz? - Przystanęła na jednej nodze, przerzucając biodro na lewą stronę i z rezygnacją wymówiłam te słowa. Dobrze znałam jego tożsamość, ale teraz w świetle latarni się upewniłam.

-Naprawdę mnie nie znasz? - uśmiechnął się, na co ja prychnęłam. Trochę go to zbiło z tropu. - Przy okazji świetnie mówisz po angielsku, masz może komórkę czy telefon? Jeśli wiesz co to jest...

Zagotowało się we mnie! Może i mieszkamy na wsi, ale telefony i komórki mamy! Uśmiechnęłam się sztywno i odpowiedziałam:

-Zdaje mi się, że nie wiem co to jest... mógłbyś mi wytłumaczyć? - Chyba potraktował ten sarkazm na serio, bo zabawił się w nauczyciela, opowiadając mi do czego służą komórki i jak się z nich korzysta. Za ten czas, gdy kontynuował swój monolog, ja wyciągnęłam z kieszeni Smartphone'a  i wystukałam w niej wiadomość do Weroniki :

,, Będę za 30-minut, zrób coś do jedzenia, bo zapowiada się na długi wieczór. Straciłam Humor... "

Nagle przestał mówić. Chyba był zdezorientowany, wiedziałam dlaczego. W ręce trzymał takiego samego koloru, czyli niebieskiego, taki sam Smartphone. Oczy zrobiły się jak spodki. Nagle powiedziałam:

-Widzisz, nie wiem co to komórka, ale wiem co to Smartphone, dotykowy SPRZĘT. Podkreślam... - Uśmiechnęłam się do niego sarkastycznie, a on nie dawał za wygraną.

-Dobra, mam prośbę... mogłabyś na chwilę mi go pożyczyć? - A ja się zdziwiłam. Jednak w głowie miałam już ułożony plan.

-Okej. - Uśmiechnął się i już miał sięgnąć po telefon, gdy ja go wzniosłam do góry. - Ale masz mi dać w zastaw swój. - Uśmiechnęłam się chytrze.

-Dobra... - Już mieliśmy się wymienić telefonami gdy on nagle..- Ale uważaj, tam są wszystkie moje kontakty....

-Ok.. - chciałam sięgnąć po telefon, ale znowu nie dał mi szansy.

-I wiesz, że będziesz miała do czynienia z sądem, jeśli naruszysz moją prywatność....

-Coś jeszcze? - Westchnęłam zrezygnowana. Zauważył mój grymas, spojrzałam na godzinę i na wyświetlaczu widniała 23:32.

-Nie. - Uśmiechnął się i wymieniliśmy się telefonami. Nagle nasunęło mi się pytanie, po co mu mój telefon?!- Po co Ci mój telefon?! - Spytałam troszkę wystraszona.

-Nie martw się, nie ukradnę Ci go, masz przecież w ręku mój, w razie czego będziesz miała władzę, jeśli coś stanie się z twoim.

-Tak, będę miała istny dostęp do telefonu twojej dziewczyny, Seleny.... - Pokręciłam głową.

-Nie jesteśmy razem. - Nasze spojrzenia się spotkały, ale ja szybko odwróciłam głowę. Znowu chciałam sprawdzić godzinę, ale chyba padła mu bateria na telefonie. Poczekaj.. on miał dwa telefony.

 - A ty nie miałeś dwóch telefonów? - Spytałam

-Miałem, ale drugi jest tymczasowo... hmmm, na zwolnieniu. - Spojrzałam na szczątki leżącego sprzętu u jego stóp. W tym czasie zadzwonił do kogoś o imieniu ,,Scoot". Słyszałam tylko uszczerbki rozmowy, ponieważ raz na jakiś czas się oddalał i znowu przybliżał, patrząc na mnie. W końcu, gdy skończył grzebał coś jeszcze w moim telefonie. Kiedy skończył, podał mi telefon. Już miał wsiadać do auta, gdy ja chrząknęłam:

-Ekhem! - Odwrócił się i zobaczył swój telefon w mojej ręce. - Padła ci bateria. - Rzuciłam telefon w  jego stronę, na szczęście go złapał. Miał jechać, gdy nagle powiedział:

-Jak Ci na imię? - Uśmiechnął się szelmowsko.

-Bezimienna i przestań to robić! Jedź już do swojego świata i zapomnijmy o tym, co się tu stało! - Szłam w stronę mojego domu, na wyświetlaczu komórkowym pisało : Godzina ; 00:26. Pięknie, matka mnie zabije! Przyśpieszyłam kroku, a on dalej jechał wolno swoim BMW obok mnie. Już miałam mu powiedzieć jakąś ripostę, ale zrezygnowałam. Zamiast tego postawiłam na delikatne, ale stanowcze pytanie... no może nie delikatne.

-Po co się za mną wleczesz?! - Warknęłam w jego stronę.

-Masz dojść do domu. Koniec. Kropka. - Powiedział nawet na mnie nie patrząc.

-Boże, co za niedorozwinięte dziecko... - Szepnęłam do siebie, a on to usłyszał. Lekko się uśmiechnął. Zobaczyłam mój dom. Był w kolorze e cri (taki kremowy mieszany z białym), czarna i arystokratyczna  brama go oplatała. Widziałam mój pokój i siedzącą w nim moją przyjaciółkę. -... Boże, jak zauważy mnie z tym idiotą, to koniec!...- Zapomniałam się i ugryzłam się w język. Powiedziałam to na głos! Zauważył moją irytację, ale jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

-To... - nie wiedział co powiedzieć..- ... do zobacze...-Urwałam mu.

-Taa... w przyszłym świecie! Amen!- Pchnęłam furtkę i zła jak osa ją zatrzasnęłam. w pokoju miałam wielkie i rozchylane drzwi na ogród, więc z łatwością się tam dostałam. Gdy się obejrzałam BMW zniknęło. Uf....
Ale to nie koniec, bo....

___________________________________________

Muahahahhahahha :P Czekajcie, czekajcie sobie.... ;d