4.

-Kto to Justin?! - Ponownie zapytała. Napięta atmosfera między nami jeszcze bardziej się zwiększyła. Byłam mistrzynią w kłamaniu, ale żeby oszukiwać moją przyjaciółkę? Okej, nie zasłużyła sobie na to, ale ja tym bardziej nie chcę pakować się w kłopoty!

-Justin to inaczej Justyna. Wiesz, że w szkole ją tak przezywają. W sumie pasowałoby jej to imię... - Zaczęłam udawać zamyśloną, co ona nieźle połknęła.

-Ona zawsze była jakaś dziwna. - Wywróciła oczami i usadowiła się obok mnie. Myślałam, że to koniec przesłuchania.

-Ale ten numer jest zbyt długi. Ma on chyba kilkanaście cyfr... - Spojrzała podejrzliwie.

-Pewnie pomyliłam się przy wpisywaniu... - zmyślałam na poczekaniu.

-Pewnie tak. Przepraszam, jestem dzisiaj wyjątkowo nadwrażliwa... - Bezradnie opadła na łóżko, podczas gdy jej nogi swobodnie zwisały.

-Mhm. - mruknęłam.

-Co się stało? - Spytała głosem przesyconym troską.

-Nic, nic. Mam szlaban, to się stało. - Podniosłam się z łóżka i szybkim ruchem podeszłam do łóżka i włączyłam laptopa. Weszłam w Facebook'a  zalogowałam się. WOW. Nic ciekawego, jak zwykle.

***JUSTIN***

-Zrobiłeś to, co miałeś zrobić? - Spytał, a jego głos był przesiąknięty złością.

-Ta, jasne. Dostanę teraz moją część, czy nie? - Spytałem. Nienawidziłem pieprzyć się z nikim o byle błahostki.Ja robię, a ja w zamian dostaję swoją część. PROSTE. To on zawsze zarządzał pieniędzmi, nie ja.

-Dopiero jak wypełnisz całą część umowy. - Warknął.

-A skąd mam wiedzieć, że mnie nie oszukasz?! - Rzuciłem w jego stronę.

-Po prostu mamy kurwa cholerną umowę! Sam się zgodziłem, więc nie pieprz mi tutaj! - Odszedł w drugą stronę.

-Nie zapominaj kto tu jest szefem, Jason! - Spojrzałem morderczym wzrokiem na niego.

-Jasne, zawsze pierdolisz, a mniej robisz... - Miał już odejść, gdy wyciągnąłem broń z kieszeni. Zawsze ją miałem na wszelki wypadek. Złapałem go za głowę, a rzecz przyłożyłam mu do skroni. Ten tylko wydobył z siebie cichy dźwięk, oznaczający ból.

-Pamiętaj, zawsze mogę odstrzelić Ci głowę, nic prostszego! Nigdy do mnie nawet nie waż się tak mówić... Jasne?! - Ten tylko pokiwał głową.- W przeciwnym razie twoje zwłoki zakopie obok twojego własnego domu i doprowadzę do śmierci twojej siostry, jasne?! A teraz wypierdalaj! - Krzyknąłem, już w mgnieniu oka nie było śladu po jego obecności.

Zrezygnowany i zmęczony opadłem na fotel kładąc broń na pobliskiej komodzie. W pokoju panowały egipskie ciemności. Nikomu się kurwa nie chciało ruszyć dupy, by odsłonić rolety! Ja pierdole, z kim ja tu żyje....

***Victoria***

-Mamo, ja wychodzę! - Krzyknęłam. Myślałam, że zapomniała już o dzisiejszej rozmowie.

-MASZ SZLABAN! NIGDZIE SIĘ NIE RUSZASZ! - Krzyknęła.

-Jezus... nawet nie powiedziałam gdzie. Idę na zewnątrz się przewietrzyć! - Wywróciłam oczami.

-Bierz przykład z Weroniki i weź czapkę ze sobą! - Krzyknęła z drugiego pokoju. - Jest bardzo porządną dziewczyną!

-Tak, w dupie... - mruknęłam do siebie.

-Coś mówiłaś?! - Z tej odległości nie mogła usłyszeć. Szybko, zmyśl coś!

-Nic, powiedziałam, że chcę aby tym razem w zupie był makaron, a nie ziemniaki! - Zmyśliłam zadowolona z mojego kłamstwa. Od dziecka kłamałam, ale w byle pierdołach. Nie, jeśli chodziło o poważne sprawy.

Ledwo wyszłam na ganek zadzwonił mój telefon. Szybko zamknęłam drzwi za sobą i wyjęłam urządzenie z kieszeni moich spodni. Odblokowałam go i zaczęłam czytać wiadomość. Moje oczy się rozszerzyły, a ręce zaczęły się trząść. Spojrzałam na telefon na którym widniał tekst:

Kłamstwo to twoje drugie imię. Dość często go używasz, nieprawdaż?

Przecież nikt nie mógł słyszeć tego! Spojrzałam na altankę, w której siedziała moja przyjaciółka ze słuchawkami w uszach! A co najgorsze, były od nieznanego numeru! Jezus... przecież nie można wysłać wiadomości z nieznanego.... prawda?! Postanowiłam nic nie mówić nikomu o tym sms-ie.


_______________________________________


Wiem, krótki ;c Przykro mi, ale najważniejsze, co chciałam przekazać wam w tym rozdziale, przekazałam :)

Wczoraj miałam wycieczkę + urodziny (które dzisiaj obchodziłam) i tak się złożyło.



Pozdrawiam ;**